Party: Monodram Novecento

Party: Monodram Novecento

Monodram w wykonaniu Piotra Bigory, reż. Dariusz Taraszkiewicz, muz. Krzysztof Matysiak. Spektakl łączy słowo, dźwięk, ruch. Przedstawienie traktujące o muzyce, ale bez muzyki. To świat dźwięków przetworzonych, spreparowanych, tworzonych „na żywo” w trakcie spektaklu , które dialogują z jednym z głównych bohaterów - przywołują wspomnienia. Stają się pretekstem do snucia opowieści o spotkaniu i życiu dwóch ludzi. Opowieści, która w naszym przedstawieniu, nie ma określenia w czasie, mimo że w tekście padają konkretne daty. Problem Novecenta dotyczy każdego z nas i w każdym momencie życia. Wszyscy mamy swój „parowiec Virginian” – świat, gdzie się chronimy. Brak jest w naszym spektaklu konkretnej czasoprzestrzeni. Wszystko dzieje się na pustej scenie, bez rekwizytów. Jedynym sprzętem jest skrzynia, na której siedzi jeden z bohaterów. Snuje on opowieść o swoim największym przyjacielu – wspaniałym muzyku – drugiej wiodącej w spektaklu postaci. Jednocześnie próbuje dokonać rozliczenia z własnym życiem. Spojrzeć na siebie przez pryzmat wydarzeń z przeszłości. To także próba zmierzenia się z własnymi lękami, słabościami. Każdy ma swój świat, gdzie się chroni, który niechętnie opuszcza. Dotyczyć to może każdego twórcy, który ucieka do swojej pracowni, teatru, studia, ale także każdego innego człowieka. Bo tam czujemy się najlepiej, najbezpieczniej. To jest nasz intymny, własny świat, który nas ratuje. W którym chcemy zostać do końca, bez względu na konsekwencje. Bo tylko tam możemy opanować lęki, strachy, obsesje, które nas dręczą. Tylko tam możemy być do końca sobą. To również opowieść o wolności, możliwości dokonywania wyborów. Próba spojrzenia na życie z kilku perspektyw. Każda z nich daje inny ogląd rzeczywistości. Czy prawdziwy? Trudno jednoznacznie ocenić. Jest to spektakl o sztuce - czym jest dla każdego z nas? Ratunkiem, czy katastrofą? To opowieść o tym, jaką cenę płaci się za bycie artystą. O tym jak trudno wyrwać się z własnych lęków, słabości. Jak chętnie uciekamy na swój „parowiec Virginian”, by się tam schronić przed nieprzewidywalnością losu. Czy w ogóle można przed tym uciec? Czy można uciec przed przeznaczeniem? Czy to, co robimy, nasze pasje są wybawieniem, czy zatraceniem? Jak często jesteśmy bezradni w obliczu zagrożenia? Co zrobić z tym co nieosiągalne, co przemija? Próbować za wszelką cenę zatrzymać, choćby w pamięci, w sercu, czy pozwolić odejść?